புனைவாக சொல்லும் ஒரு முயற்சி

என்றும் போல் இன்றும், சோலாப்பூர் போய் சேர வேண்டிய பலதரப்பட்ட குடும்பங்களையும், அவரவர் பணி நிமித்தம் ஏறும் இடத்தில் ஏறி இறங்க வேண்டிய இடத்தில் இறங்கப் போகும் வழக்கமான ST Holderகளையும், மதிய வேளைக்காக பல்வேறு உணவுப் பததார்த்தங்களை விற்கும் வியாபாரிகளையும், இதர வடா-பாவ், காபி, சமோசா, ஐஸ் விற்பனையாளர்களையும், பார்வையற்ற ஊனமுற்ற, பாடத்தெரிந்த, தெரியாத பலவித பிச்சைக்காரர்களையும், A/C கோச்சுகளில் ஆங்கில புத்தகங்களை புரட்டிக் கொண்டும்,
தூக்கிங் கொண்டும், செல்போனில் வியாபாரம் பேசிக்
கொண்டுமாக வரும் மேல்தட்டு பணக்காரர்களையும், உயரதிகாரிகளையும் சுமந்து கொண்டு இன்னும் முக்கால் மணிநேரத்தில் பரபரப்பான புனே சந்திப்பை அடையப் போகும் பொறுப்போடும், கவுரவத்தோடும் கம்பிரமாக மும்பை - சோலாப்பூர் புகைவண்டி புனேவை நோக்கி தண்டவாளத்தின் மீது இன்றைய தினத்தின் சாந்தமான மதியநேர பக்குவத்தோடு ஆத்திரமின்றி, அவசரமின்றி பயணம் வளர்த்து வருகிறது.


எஞ்ஜினை ஒட்டி வரும் லேடிஸ் கம்பார்ட்மெண்டிற்கும், தொடர்ந்து வரும் மூன்று ஜென்ரல் கம்பார்ட்மெண்டிற்கும் அடுத்து பின்னாடியிருந்து தொடர்ச்சியாக நான்கு கம்பார்ட்மென்டையும் இணைத்தபடியுள்ள அசத்தலான புளூ நிற இருக்கைகளால் தனி அழகுடனும், வாசலை அடைத்து வேடிக்கை பார்த்து வரும் வாலிபர்களின் இருப்பில் தனித்துவத்தோடும், பிஸியான இயக்கத்தில் வரும் இந்த chair car கம்பார்ட்மெண்டின் இறுதி கம்பார்ட்மெண்டிலுள்ள வெஸ்டர்ன் டைப் கழிப்பறையில் நின்றுவாறு எதிரே தெரியும் வருட கணக்காக முகம் அலம்பும் போது தெரித்து விழுந்த நீர்த்துளிகளாலும், துடைக்கப்படாத தூசிகளாலும் பொலிவு குறைந்த கண்ணாடியில் வெறுமையாக தனது பிம்பத்தையே வெறித்துக் கொண்டிருக்கும் அவளின் முகத்திலிருந்து எதை பிரதிபலிப்பது என்று குழம்பிக் கொண்டிருக்கிறது கண்ணாடி

ஆமாம், அவளுக்கே அது தெரியாமல் தானே இருக்கிறது. பத்து நிமிடத்திற்கு முன்பு எல்லாரிடம் கேட்டதைப் போலவே அவனிடமும் "தே பையா.." என்று பிச்சை கேட்க...

யார் கொடுத்த அனுமதியோ அல்லது யாருடைய அனுமதி வேண்டும் என்ற அவனுக்கான (ஆணாதிக்க?) திமிருடன் பொங்கி வரும் ஆத்திரத்துடன் அவள் வயிற்றில் ஓங்கி உதைத்தும், வலியில் சுருண்டு விழுந்து விட்ட அவளை மேலும் வெறியேறி கையை முறித்து, முதுகை சுற்றி வளைத்து இடுப்பை நோக்கி குறி தவறாமல் விட்ட அடுத்த உதையில் சுர்ர்ர்....ரென உயிர் பற்றியிழுக்க என்ன நேர்ந்தது என்பதை உணரவே அவளுக்கு சற்று நேரம் பிடித்தது, தான் ஒருவனிடம் பிச்சை கேட்டதும், அதற்கு அவன் அடித்துக் கொண்டிருப்பதும் உணர ஆரம்பித்தவளுக்கு அடுத்து தான் என்ன செய்தோம் எப்போது இந்த கழிவறைக்குள் நுழைந்தோம், எது தனக்கு வலிக்கிறது, எவ்வளவு நேரம் இப்படி அழுது கொண்டிருந்தொம் என்பது புரியவே சற்று நேரமானது..

வலியை மாறி மாறி தந்து கொண்டிருக்கும் வயிற்றையும், தொடையையும், கீழ் முதுகையும், வலது கையையும் நொந்து கொண்டிருக்கும் அவள் இப்போது அழுது கொண்டிருக்கிறாளா..?


எடுப்பது பிச்சைதான் என்றாலும் நாலு பேர் பார்த்துக்கொண்டிருக்க - உண்மையில் அங்கே இருப்பது நாலே பேர் தானா - எவனோ ஒருவன் அவன் கொழுப்பிற்கு அடித்து சாத்தும்போது தன்மானம் இல்லாமலா போய்விடுகிறது. இதென்ன வாழ்க்கையில் வாய்க்காத ஒரு சோதனை?!, பிச்சையெடுப்பதும் போதாமல் நாலு பேர் முன்னிலையில் அப்பனா..? அண்ணணா..? புருஷனா..? யாரோ எவனோ.. அவன் இஷ்டத்திற்கு அடித்து சாத்துகிறானே... அதனை பொறுமையாக நின்று வேடிக்கை பார்த்த அத்தனை கண்களின் கேள்வியையும் நினைத்துப் பார்க்க உடம்பை கூனிக்குறுகச் செய்யும் அந்த குரூரமான பார்வைகளால் அவள் முகத்தில் படர்ந்திருப்பது அவமானமா..?


என்ன காரணமோ அல்லது காரணம் ஒன்று தேவையா என்ற கேள்வியோடு இங்கே வெட்டி சாய்க்கும் வெறியோடு இவளை குதறிக் கொண்டிருக்கும் இவன் மீதும், சிலையாக நின்று கொண்டு நடக்கும் கூத்தை மட்டும் பொறுப்போடு வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருக்கும் ஏன் எதற்கு என்று கேட்கத்தோனாத இந்த மந்தைகளின் மீதும், (வேடிக்கைப் பார்க்கும் இக்கூட்டத்தில் தினசரி வருவதால் பரஸ்பரம் முகப்பரிச்சயமுள்ள சில ஆன்மாக்களும் உண்டு.) முதல் கம்பார்மெண்டிலிருந்தே தன்னை வேட்கையோடு பின்தொடர்ந்த இவ்விரு இளைஞ்சர்களும் கூட அவன் அடிக்கும் அடியை தடுக்கக்க முயலாமல் நிற்க இவர்கள் எல்லாம் மனிதர்களா மனித கழிவுகளா என்று பற்றியெரியும் ஆவேசத்தில் நிற்கும் அவள் முகத்தில் தெரிவது கோபமா..

இத்தனையையும் நின்று வேடிக்கை பார்த்து விட்ட பழக்கமான இம்மனிதர்களுக்கு மத்தியில் நாளைக்கும் எந்த முகத்தோடு தொடர்ந்து பிச்சையெடுக்கப் போவது, அதுகூட வேண்டாம் இன்னும் எவ்வளவு நேரத்திற்கு வேளியே முகம் காட்ட கூசி நாற்றம் வீசும் இக்கழிப்றையில் பதிங்கிக் கொண்டிருப்பது..? இந்தப் பிறவியில் வெட்கங்கெட்டு பிச்சையெடுக்கும் கேவலத்திற்கே இன்னும் பக்குவம் போதாது இருக்க.. இன்று, பொது இடத்தில் கண்டவனிடமும் உதைவாங்கும் அவமானம் வேறா என்று நொந்து கொண்டிருக்கும் அவள் முகம் வெறுப்பையா காட்டுகிறது...?


தன்னை சுற்றி எத்தனை மனிதர்கள், எத்தனை பெண்கள், எத்தனை குழந்தைகள், எத்தனை வியாபாரிகள், எத்தனை விலங்குகள் உள்ள போதும் யார் என்ன செய்தாலும் ஏன், எதற்கு என்று தன் சார்பாக கேட்க ஆளிலில்லாமல் என்ன ஆச்சு என்று கெட்கவும் நாதியில்லாமல் நிராதரவாய், நிர்கதியாய் ஓடும் வண்டியுடன் ஓடிக் கொண்டிருக்கும் தான் ஒரு அனாதை என்ற நிதர்சனம் உணர நெஞ்சில் இறங்கிய பாரம் தந்த வேதனையா...?


வாழ்க்கையில் படக்கூடாத அவமானமெல்லாம் பட்டதுக்கும் பின்னால் இன்று வாங்கியதெல்லாம் வெறும் அடி மட்டும்தானோ.? வலியோடு வலியாக, பலப் பல அனுபங்களுக்கு மத்தியில் இதுவும் ஒரு கெட்ட அனுபவம் தானோ.. என்று தனக்குத்தானே சமாதானம் தேடும் முயற்சியில் முகத்தில் படர்ந்து கொண்டிருப்பது சோகம் கலந்த சாந்தமா..?


இத்தனை கலேபரம் நடப்பதற்கு அரைமணி முன்பு வரை ஒத்தை முந்தானையில் அசத்தும் மெல்லிய ரோஸ் கலரும், மெரூன் பாடர் சேலையில் அதற்கு எடுப்பாக வளையலும், தோடும், பொட்டுமாக அவை கூடுதலாக்கிக் காட்டுவதால் தோன்றும் அழகு குறித்த கர்வத்தோடும், குதூகலத்தோடும் தே பேனு, தே பாபா, தே பையா, தே ராஜூ, தே சோனு என்று பிச்சையெடுத்துக் கொண்டும், எதிரே வரும் காபி வியாபாரிடம் கூலாக ஹாய் சொல்லிக் கொண்டும், பின்தொடர்ந்து வரும் இளைஞ்சர்களுக்கு உங்களுக்கு சிக்க மாட்டேன்
என்று பெப்பே காட்டியவாரும், எவ்வளவு மகிழ்ச்சியானதாக இவளின் இன்றைய பொழுது இருந்தது. அப்போது இந்த முகத்தில் இருந்த மலர்ச்சியெல்லாம் எங்கே போனது இப்போது...?!


இதோ ஆரவாரத்துடன் பூனே சந்திப்பும் வந்து ஐந்து நிமிடமும் ஆகிவிட்டதை கழிப்பறையின் ஜன்னல் வழி தானாய் விழும் இரைச்சலால் மூளையில் உரைக்க, தன்னையும், தன் பிறவியையும் இழிவாய் கட்டமைத்துவிட்ட இந்த மூட சமூகத்தின் மீது கோபமும், எல்லா வலியையும் அழுது தீர்த்துவிட்ட ஆசுவாசத்தில் வீங்கிய முகத்துடன் வாங்கிய அடியெல்லாம் மெல்ல மீண்டும் வலிக்க ஆரம்பிக்க நான்காவது நடைமேடையில் கீழே கிடக்கும் வாழைப்பழத் தோலை கவனமாக தாண்டியவாரு நடக்க ஆரம்பிக்கிறாள்..

அவமானமும், மனஉளைச்சலும், விரக்தியுமாக நவரசமும் காட்டும் அந்த முகத்துக்கு சொந்தக்காரி ஒரு அலி, ஒன்பது....