தேசியக் கொடியேத்திய - திருநங்கை

ஆகஸ்ட், 04

நான் தங்கியுள்ள தமிழ்நாடு இறையியல் கல்லூரி (TTS) வளாகத்தின் மாணவர் பேரவைத் தலைவர் திரு. மேனன் அவர்கள் அன்றைய தினத்தில் மாலை 8.00 அளவில் என்னை சந்திக்க வந்திருந்தார். தன்னை அறிமுகம் செய்து கொண்ட அவர் அவள் விகடன் மற்றும் குங்குமம் கட்டுரைகளை பார்த்ததாகவும் அதற்கான தன் வாழ்த்துக்களையும் தெரிவித்தார்.

பரஸ்பரம் அறிமுகம் முடிந்த பின்., சுதந்திர தினமன்று நடைபெறவுள்ள தேசியக்கொடி ஏற்றும் நிகழ்ச்சிக்கு என்னை சிறப்பு விருந்தினராக வருமாறு அழைத்திருந்தார் அத்தோடு நான் கொடியேற்ற வேண்டுமென்றும் கேட்டார்.. கேட்டதும் முதலில் எனக்கு சிரிப்பு வந்தது, பிறகு அவர் சீரியஸாக பேசியதைக் கேட்ட பிறகு எனக்கு ஒன்றும் சொல்லமுடியவில்லை.

நாட்டுப்பற்று என்பது போன்ற உணர்ச்சிகள் எதுவும் எனக்கு துப்புரவாக கிடையாது; மேலும், இந்தியாவை நான் ஒரு சுதந்திர/குடியரசு நாடாக ஏற்றுக்கொள்வதும் கிடையாது., என்னைப் பொருத்தவரை இந்தியாவில் சுதந்திர தினம் கொண்டாடுவதே சற்று அதிகம் தான்.. சரி, விசயத்திற்கு வருவோம், எனது தனிப்பட்ட கருத்து என்னவாக இருந்தாலும், ஒரு திருநங்கையை கொடியேற்ற செய்ய வேண்டுமென அவர்கள் முன்வந்திருப்பது நல்ல விசயம் தானே...

யோசித்து "உங்களுக்கு ஒரு திருநங்கை கொடியேற்ற வேண்டும் அவ்வளவு தானே".. கேட்டேன்... ஆமாம் என்று பதிலளித்தார் நண்பர் மேனன்.

உடனே ப்ரியா பாபு விற்கு போன் போட்டு விசயத்தைச் சொன்னேன்.. அவரும், கொடியேற்றத்திற்கு வர சந்தோசமாக ஒத்துக் கொண்டார். அவரை சென்னையிலிருந்து வரவைப்பதற்கான வேலைகள் மெல்ல மெல்ல நடந்தன.

...............


ஆகஸ்ட், 14

ஆகஸ்ட் 15 நிகழ்ச்சி என்பதால், முந்தைய தினமே ப்ரியா பாபு வருவதாக இருந்தார். Train, bus எதும் கிடைக்க வில்லை. அன்று நண்பகல் 01.00மணிக்கு கிடைத்த பஸ் ஒன்றில் தனது பயணத்தை துவக்கியவர் இடையே, மாலை 7.45க்கு தான் திருச்சிக்கு அருகே வந்து கொண்டிருப்பதாகவும், 10 மணிக்குள் TTS வந்து விடுவதாகவும் எனக்கு மொபைலில் தெரிவித்தார். இரவு மணி 10ஆகி , 11ஆகி, 12 ஆகியும் ஆளும் வரவில்லை, எந்த தகவலும் இல்லை.. மொபைலையும் Switch off செய்திருந்தார். எனக்கும், திரு. மேனனுக்கும்(சும்மாவே அவர் ரொம்ப பதருவார், நான் சொல்லவே வேண்டாம் பயந்தாங் கொள்ளி) பயங்கர டென்சன்... 11 மணிக்கு மேல் நாங்கள் விடுதியை விட்டு வெளியேயும் செல்ல முடியாது.. என்ன செய்யவென்று புரியாமல் முழிபிதுங்கிக் கொண்டு நிற்கிறோம்..

எப்படியோ, நள்ளிரவு 1 மணி சுமாருக்கு பத்திரமாக ஆட்டோவில் வந்து சேர்ந்தார்.. அம்மணிக்கு நடு ராத்திரி 1 மணிக்கு ஒரு புது ஊரில் தனியாக வருகிறோமே என்ற டென்சன் கொஞ்சமும் இல்லை. கூலாக ஆட்டோவிலிருந்து இறங்கினார். அம்மாடியோவ்!! நல்ல தைரியசாலிதான்.. "ஒருவேளை, காந்தி தாத்தா சொன்ன மாதிரி சுதந்திரம் கிட்டதட்ட கிடைச்சுருச்சோ என்னமோ!.. கொடியேத்த பொருத்தமான ஆள்தான்!!" என்று மனதில் நினைத்துக் கொண்டேன்..

திரு. மேனனுக்கு, திருமதி. ப்ரியா பாபுவை அறிமுகம் செய்து விட்டு நானும், ப்ரியா பாபுவும் உறங்கப் போனோம்.

................

ஆகஸ்ட், 15

சுதந்திர தின விடியலில், 7.45க்கு கொடியேற்றப்படவுள்ள திடலை இருவரும் அடைந்தோம்.. திட்டமிட்ட படி, திருமதி.ப்ரியா பாபு அவர்கள் சுதந்திர நாட்டின்(!?) தேசியக் கொடியை ஏற்றி வைத்து, சுருக்கமான, நேர்த்தியான உரையையும் நிகழ்த்தினார்.

தொடர்ந்தார் போல், 11.30 மணிக்கு 50க்கும் மேற்பட்ட இறையியல் மாணர்கள் சேர்ந்து திருமதி. ப்ரியா பாபுவுடன் கலந்துரையாடல் ஒன்றினை ஏற்பாடு செய்து நிகழ்த்தினர். கலந்துரையாடலில் இறையியல் மாணவர்கள் பலரும் தங்களது சந்தேகங்களையும் ஆரோக்கியமான கேள்விகளையும் எழுப்பினர். வழக்கம் போலவே மாணவிகளும் குறைவாகவே வந்திருந்து குறைவாகவே ஆனால் நிறைவாக கலந்துரையாடலில் பங்கேற்றனர்.

குறிப்பாக, கம்யூனிக்கேசன் துறைத் தலைவரும், சிறந்த பெண்ணிய சிந்தனாவாதியுமான திருமதி. மார்க்ரெட் கலைச்செல்வி அவர்களும் கலந்துரையாடலில் பங்கேற்று பல புதிய செய்திகளை தந்ததோடு, திருநங்கைகள் சார்பாக சில வேண்டுகோள்களையும் மாணவர்களிடம் முன்வைத்தார்.

கலந்துரையாடல் உண்மையான அக்கறையோடு நிகழ்ந்தது, வந்திருந்த சிறப்பு விருந்தினர் திருமதி. ப்ரியா பாபுவும் மாணவர்களின் கேள்விகளுக்கு தெளிவாகவும், ஆழமாகவும் தனது பதில்களைத் தந்து நிகழ்ச்சியை சிறப்புற நடத்தித்தந்தார்.

.........

ஒரு திருநங்கை தனியாக வந்து, ஒரு கல்லூரியில் பல மூத்தவர்கள் முன்னிலையில், சுதந்திர தினத்தில் கொடியேற்றி செல்வதும், மாணவர்கள் இயல்பாக அவரிடம் பழகுவதும், ஆரோக்கியமாக விவாதம் நிகழ்த்துவதும் சமூகத்தின் துவங்கியுள்ள நல்ல மாற்றமாகவே எனக்கும் படுகிறது.. வந்திருந்த திருமதி. ப்ரியா பாபுவும் மனநிறைவோடு விடை பெற்றார்.