என் வாசிப்பு அனுபவம் : தொடக்கமும், முடிவும், சாருநிவேதிதாவும்

சிறுவர் மலர், அம்புலிமாமா, முல்லா/பீர்பால்/ராமன் கதைகள் என வளர்ந்து வந்த நான் பத்தாம் வகுப்பும் படிக்கும் நாட்களில் கண்மணி, ரமணி சந்திரன், ராஜேஸ்குமார், சுபா என இலக்கிய சோலையில் மயங்கிக் கிடந்தேன். இளங்கலை சேர்ந்த சில நாட்களில் தமிழ் வாத்தியார் ஒருவா ஒரு முறை "சில நேரங்களில் சின மனிதர்கள்" என்னும் நாவல் குறித்து சிலாகித்ததில் கல்லூரி நூலகத்தில் தேடினேன். தேடியது கிடைக்காத போதும் அதே ஜெயகாந்தனின் "ரிஷி மூலம்" கிடைத்தது.

அது அப்படியே தொடர்ந்து, ஜி.நாகராஐன், ப்ரேம் ரமேஷ், அசோகமித்ரன், சு.ரா., தஞ்சை பிரகாஷ், தி,ஜானகிராமன், எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் என்று வளர்ந்து பின்னர் லியோ டால்ஸ்டாய், அன்டன் செக்காவ், தஸ்தாயவெஸ்கி, மக்சிம் கார்க்கி, மிகயில் ஷோலகவ் ரஷ்ய மொழிபெயர்ப்பின் பால் திரும்பியது. மற்ற நூல்கள் எல்லாம் நூலகம் மூலமாகவே பெற முடிந்த எனக்கு, NCBHன் புண்ணியத்தில் மலிவு விலைபதிப்புகளாக ரஷ்ய சிறுகதைகள், நாவல்கள், குறுநாவல்கள் கிடைத்தன. ரஷ்ய பனியும், பயணமும், கதைகளும் என் கனவுகளை நிறைத்துக் கொண்டிருந்தன.

மெல்ல மெல்ல இலக்கிய போதைக்கு அடிமையாய் இருந்தேன். முதுகலை சேர்ந்த சிலநாட்களில் நாடக பேராசிரியர் மு.ராமசாமியின் அறிமுகம் மற்றும் முருகுபூபதியின் நட்பு இயல்பாகவே எனக்கிருந்த நடிப்பாசையை முறையான தீயின் கதகதப்பில் செழுமையாக்கிக் கொண்டிருந்தன.

கவிதைகளோடு அதிகம் பரிச்சயம் இன்றி இருந்த வந்த எனக்கு முருகுபூபதியின் நட்பும் அவருடன் கொண்ட உரையாடல் அல்லது முருகுபூபதி, கோணங்கி, குமார் அம்பாயிரம், வியாகுலன், யவனிகா ஸ்ரீராம் போன்ற அதிதீவிர கவிஞர்ளின் உரையாடல்களை வாய் பார்த்த நாட்களிலிருந்து கவிதையின் சுவை மீது மோகம் வரத்துவங்கியது. கவிதை எழுதுவதற்கும் முயற்சித்தேன் (வரவில்லை விட்டுவிட்டேன்)

முருகுபூபதி வகையராக்களின் கவிதைமொழி கடினமானது என்பதால் அவற்றைக் கடந்து கல்யாண்ஜி, மாலதி மைத்ரி, சுகிர்தராணி, மதிவண்ணன, தேவேந்திர பூபதி, தேவதச்சன், மனுஷ்யபுத்திரன் ஆகியோர் என்னைக் கவர்ந்த கவிஞர்களாக என் தேர்வில் இருந்தார்கள். முதுகலை இறுதியாண்டு வரும் சமயம், உயிர்மை இதழ் முதலாக வர ஆரம்பித்திருந்த சமயம். மாதம் தவறாமல் ஒரு இலக்கிய புத்தகமாவது வாங்கிவிட வேண்டும் என்று முடிவெடுத்தெருந்த சமயத்தில் உயிர்மை சரியாக பட்டது. உயிர்மையை தேர்ந்தெடுத்ததற்கு வேறொரு காரணமும் இருந்தது. அப்போது திருச்சியில் நான் ஒரு நாடகத்தில் நடித்துக் கொண்டிருந்தேன். அப்போது என்னுடன் நடித்த நண்பர் செந்தில் உயிர்மையோடு அப்போது நெருங்கிய தொடர்பு கொண்டிருந்தார். தற்போது உயிர் எழுத்து நடத்தி வருகிறார். தொடர்ந்து ரிகசர்ல் நடந்த அந்நாட்களில் அவரிடம் பெரும்பாலும் ஓசியிலேயே உயிர்மை இதழ்கள் கிடைத்தன.


உயிர்மை இதழில் அறிமுகமான சாருநிவேதிதா அந்நாட்களில் எனக்கு மிகவும் சிறந்த எழுத்தாளராக பட்டார். துணிச்சலான, வெளிப்படையான, பல்பரிமாண எழுதுத்தாக அவரது படைப்புகள் என்னனை கவர்ந்தன. இது போது இணையத்திலும் அவரது இணையபக்கத்தையும், வெப்உலகம், திண்ணை என்று கொஞ்சம் மேய்ந்து கொண்டிருந்தேன். நிஐத்தில் எழுத வேண்டும் என்ற நப்பாசையை மட்டும் எனக்கு அவ்வப்போது எழுப்பிக்கொண்டிருந்த நெருக்கமான தோழனாக சாருவின் எழுத்துக்கள் இருந்தன.


இது போக சிறு சிறு புத்தக கண்காட்சிகள். நண்பர்களின் பரிசு, நூலகம் என மேலும் கொஞ்சம் வாசிப்போடு தொடர்பிலிருந்தேன். ஒரு வகையில் அல்லது முழுக்க முழுக்க இந்த வாசிப்பே என் தனிமைக்கு உற்ற தோழியாக இருந்தது.


இந்த வாசிப்பும், இலக்கிய ஆர்வமும் புனே சென்று பிச்சை எடுக்க ஆரம்பித்த சில நாட்களில் முழுக்கவும் நின்றுவிட்டது. இயல்பு வாழ்க்கையின் இன்னல்களும், கோரங்களும் நேரமின்மையொடு கைகோர்த்து இலக்கியங்களின் மீது எனக்கிருந்த இனம்புரியாத தேடலை நீர்த்துப் போகச் செய்தது.

****************

புனேவிலிருந்து ஒன்றரை ஆண்டுகள் கழித்து புது மனுஷியாய் வாழ்க்கை மீதான அவநம்பிக்கையும், அதிருப்தி மற்றும் பயத்தோடு தமிழகம் திரும்பினேன். முன்பிருந்த இலக்கிய ஆர்வம் இப்போது இல்லை. என் தேவையெல்லாம், தங்குமிடம், பாதுகாப்பு, வேலை, நிம்மதி இவை மட்டுமு. என் முயற்சிகளுக்கு ஆதாரமாகவும், உந்து சக்தியாகவும் இருந்தது முருகபூபதி மற்றும் பிற இலக்கிய நண்பர்களின் நட்புதான். நேரடியாக உதவ முடியாத சூழ்நிலையிலும் பல கவிஞர்கள் என் நிலைக்காக வருத்தமும் நல்லது நடக்க வேண்டும் என்ற அக்கரையும் கொண்டிருந்தனர்.


இவற்றிற்கு அப்பாற்பட்டு எனக்கு தெரிந்த பல நண்பர்களிடம் சகட்டு மேனிக்கு வேலை வேலை என நச்சரித்துக் கொண்டிருந்தேன். அந்நிலையில், தோன்றிய யோசனைகளுள் ஒன்று சாருநிவேதிதாவிடமும் உதவி கேட்கலாம் என்பது. மிகச் சரியாக சொல்வதென்றால் அது ஒரு முட்டாள் தனமான யோசனையும் தான். எனக்கு சாருவைத் தெரியும் ஆனால் சாருவிற்கோ என்னைத் தெரியாது. அதனால் என்ன? விளிம்புகளின் அவலத்திற்காக கொதித்துக் கொண்டிருக்கும் எழுத்தாளன். வாழ்க்கையை கொண்டாட வேண்டும் என்ற சிந்தனை கொண்ட எழுத்தாளன், பல பெரிய புள்ளிகளுடன் தொடர்பு கொண்டிருந்த எழுத்தாளன் எனவே முயற்சி என்ற அளவில் என்ன தவறு என் தயக்கத்தை உடைத்துக் கொண்டேன்.

ஒரு திருநங்கை. அதுவும் கொளரவமாக வேலை செய்ய வேண்டும் என ஆசைபடும் நியாயமான நோக்கம். இதற்காகவெல்லாம் தன்னாலான சிறுமுயற்சி கூடவா ஒரு எழுத்தாளர் எடுக்க மாட்டார்?! ஒருவேளை இம்முயற்சியின் பலனாக நல்ல வேலை கிடைத்துவிடாதா என்ற நப்பாசை என்னை விடாமல் துரத்தியது. இவற்றையெல்லாம் கடந்து என்னை மிகவும் கவர்ந்த எழுத்தாளரிடம் பேசப் போகும் மகிழ்ச்சியும்.


பல முயற்சிகளோடு ஒரு முயற்சியாய் நண்பர்கள் மூலமாக சாருவின் எண் கிடைக்கப் பெற்று, தொலைபேசியில் உரையாடினேன். என்னை பற்றிய சுய அறிமுகம் செய்து கொண்டேன். குரலும், பேசும் விதமும் பாந்ததமாக, அன்பாகவே இருந்தது. பிறகு எனது உதவியை முன் வைத்தேன். எதிர்பார்த்த ரியாக்சனோ, பதிலோ இல்லை. தொடர்ந்து தொலைபேசியில் அழைக்கும் போதெல்லாம், தவிர்க்கப்பட்டேன். ஒருவேளை தன்னிடம் யாரோ விளையாடவதாக தவறாக நினைத்துக் கொண்டாரோ அல்லது ஒரு இலக்கிய ஐாம்பவானிடம் அறிமுகப்படுத்திக் கொள்ளும் முறை இதுவல்லவோ என்று என்னை நானே சமாதனப்படுத்திக் கொண்டேன்.


அதற்குள் எனக்கும் வேலை கிடைத்து ஓரளவு செட்டிலாகி விட்டிருந்தேன். எனக்கு திருநங்கைகளுக்கான ஆவண மையம் நடத்த வேண்டும் என்ற உபலட்சியம் ஒன்றிருந்தது. அற்காக திருநங்கைகள் தொடர்புடைய புத்தகங்களை தேடிக்கொண்டிருந்த போது கோணல்பக்கங்களின் சில பகுதிகளில் திருநங்கைகள் குறித்த சாருவின் பார்வை, அனுபவங்கள் எனக்கு சந்தேகத்தை, விமர்சனத்தையும் ஏற்படுத்தியது. அது குறித்து விவாதிக்கலாம் என்று சாருவுடன் தொடர்பு கொண்டபோது, ஒரு நேரம் கொடுத்து அந்த நேரத்தில் பேசலாம் என்றார். அவர் குறிப்பிட்ட நேரத்தில் தொடர்புகொண்ட போது பிறகு பேசுவோம் என்றார். அப்படியே தவிர்த்துக் கொண்டுவந்தார்.


அவர் இணைய உலாவி என்று அறிந்திருந்ததால், அவரது ஹாட்மெயில் / யாஹீ சரியாக நினைவில் இல்லை முகவரிக்கு சாட் செய்ய அழைப்பு ஒன்று விடுத்திருந்தேன். சில நாட்கள் கழித்து அந்த அழைப்பிற்கு பதிலிளித்தார். அதில் நான் யார் என்று கேட்டிருந்தார். என்னை யாரென்று தெரியாமல் ஏதோவொரு வித்யா என்றுதான் வந்துள்ளார் என்று அறிந்து. முன்பு தொலைபேசியில் பேசியவற்றை நினைவு படுத்தினேன். சட்டென சாட்டிலிருந்து மாயமானார். அதற்குள் சில இலக்கிய, சிந்தனை சிற்பிகளின் போலிமுகங்களை தெரிந்து கொண்டதாலும், இலக்கிய ஜாம்பவான்களின் மேலிருந்த பிரேமை நீங்கியதாலும், சாருவின் சிறுமையை பெரிதாக எடுத்துக் கொள்ளவில்லை.


அதைத் தொடர்ந்து அவரது எழுத்துக்களை மறுவாசிப்பு செய்ததில் பல கட்டுரைகளை ரசிக்க முடிந்தது. அதே பகடி, கோபம், தகவல் திரட்டு எல்லாம் ஆச்சரியப்படுத்தினாலும். சில தகவல்கள் போலியானது, நாடகத்தனமானது என்பதையும் என்னால் யூகிக்க முடிந்தது. கிட்டதட்ட ஒரு வருடங்கள் கழித்து ஒருவருடம் கழித்து உயிர்மையில் எழுதிய கட்டுரையை படித்து பயங்கர ஆத்திரம் எழுந்தது. அதிமேதாவியாக தோன்றினாலும் சில கட்டுரைகள் மிக எரிச்சலூட்டுவதாக அமையும் சாருவின் சில கட்டுரைகளுக்கிடையே இந்த திரைக்கட்டுரையையும் அதன் அபத்தததையும் ஏற்கனவே இங்கே எழுதியுள்ளேன். அதோடு அதை மறந்தும் விட்டேன்.


கடந்த 6 ஐனவரியன்று நியூ உட்லான்ட்ஸ் ஹோட்டலில் சாருவின் மூன்று புத்தக வெளியீட்டு விழாவிற்கு சென்றிருந்தேன். இவ்விழாவில் பார்லிமெண்ட் உறுப்பினர் கனிமொழி வருவதால் முடிந்தால் அவரை நேரில் சந்தித்து, பெயர், பாலின மாற்றத்திற்கு உதவக்கோரியும், வேலை வாய்ப்பு வழங்கக் கோரியும் முயற்சிக்கலாம் என்ற எண்ணமும் ஒரு காரணம். அடடா, எங்க வேல கேக்குறதுன்னா விவசத்த இல்லயான்னு மட்டும் கேக்காதிங்க. முறையான பெயர் மற்றும் பாலின அங்கீகாரமின்மையால் தினசரி வாழ்க்கையில் அடையும் நேரடிச் சிக்கல்கள் அனுபவத்தால் மட்டுமே புரியும். மனிதாபிமானம் கொண்டு ஒருவரின் உரிமைக்காக உதவுவதன் முனபு இலக்கியமோ, நாகரீகமோ எனக்க பெரிதாக படவில்லை.


ஆக நிகழ்ச்சிக்கு சென்ற எனக்கு அங்கே மற்றொரு ஆனந்த அதிர்ச்சியாக, திருநங்கைத் தோழிகளான ப்ரியா பாபுவும், ரோசும் பார்வையாளர்கள் வரிசையில் அமர்ந்திருந்தார்கள்.
கண்டிப்பாக இருவருமே சாருவை, சாருவை மட்டுமன்றி யாரையும் படித்ததில்லை என்பது தெரியும். பிறகு இங்கே எப்படி என்பதே என் ஆச்சரியம். அவர்களிடமே கேட்டபோது, "அவரைத் தெரியும் " என்றார்கள். சரியென்று கூட்டத்தை கவனிக்க ஆரம்பித்தேன். விழாவிற்கு வந்த பல முண்ணனி கலையுலக, எழுத்தாளர்களில் அழகிய பெரியவன்,பாரதி கிருஷ்ணன், எஸ்.ராமகிருஷ்ணன் மற்றும் பாலு மகேந்திராவின் உரை நன்றாக இருந்தது. பாலு மகேந்திரா தாமதித்து தாமதித்து பேசினாலும், உரையாடலின் சில பகுதிகள் நன்றாகவே இருந்தது.


எதிர்பார்த்தபடியன்றி, கனிமொழி தனது உரையை விரைவாக முடித்துக் கொண்டு, அடுத்த கூட்டத்திற்கு சென்றுவிட்டார். ஆனாலும், ஆறுதலாக இருந்தது மற்றவர்களின் உரை. "வரம்பு மீறிய பிரதிகள்" குறித்து அழகிய பெரியவனின் அலசல் நன்றாக இருந்தது. மொழிபெயர்ப்பு கதைகள் குறித்து பல தகவல்களும் பிற கூடுதல் செய்திகளும் எஸ்.ராமகிருஷ்ணனின் உரையில் கிடைத்தது. சுவைபட பேசுவதில் வல்லவரான பாரதி கிருஷ்ணனின் உரையும் ரசிக்கும் படி இருந்தது. ஏற்கனவே தன் பல கட்டுரைகளில் சொன்னவற்றின் சாராம்சத்தோடு வந்திருந்தவர்களுக்கு நன்றி கூறி சுவையான ஏற்புரையை சாருவும் தந்தார்.



விழா முடிந்த உடன், பல நாட்களாக கைகுழுக்க வேண்டுமென்று ஆசையாய் இருந்த அழகிய பெரியவனிடம் என்னை அறிமுகம் செய்து கைகுழுக்கிக் கொண்டேன். அவ்வாறே விழாவிற்கு வந்திருந்த கல்லூரி பட இயக்குநர் பாலாஜி சக்திவேலிடம் பாராட்டுதல் தெரிவித்து கூடவே, அவரது அடுத்த படத்தில் திருநங்கைகளை நேர்மறையாக காண்பிக்குமாறு சில காட்சிகளாவது வையுங்கள் என வேண்டுகோளும் விடுத்தேன். பெரும்பான்மை திரைவிமர்சகர்களால் சிலாகிக்கப்பட்ட காதல் படம் எனக்கும் பிடித்திருந்தாலும், கல்லூரி படமே எனக்கு மிகவும் சிறந்த படமாக, இந்த ஆண்டிற்கான சிறந்த தமிழ்படமாக பட்டது. எனது வாழ்த்தை அவரிடம் நேரடியாக சொல்ல முடிந்ததில் மகிழ்ச்சியும் இருந்தது.


வரும் போது, திரைத்தொடர்பாக சாரு எழுதிய ஒரு புத்தகத்தையும் அங்கேயே வாங்கிக் கொண்டேன். ஏற்கனவே உயிர்மையிலும், இணையபக்கத்திலும் வாசித்த கட்டுரைகளின் தொகுப்பு தான் என்றாலும், இதில் திருநங்கைகள் குறித்த சொற்கள் இடம் பெற்றதால். எனது ஆவண சேகரிப்பு உதவுமென்பதால் வாங்கிக்கொண்டேன்.



வாசிப்பில் தீவிரமாக இருந்த ஆரம்பநாட்களில் எழுதவேண்டும் என்ற கொஞ்சநஞ்ச ஆசையை எழுப்பி எழுதுவதில் இருந்த தடையை உடைக்க உதவியவை சாருவின் எழுத்து என்பது மறுக்க முடியாதது. இலக்கிய கூட்டம், வாசிப்பு என கடந்த இரண்டு வருடங்களாக விலகியே இருந்த எனக்கு சாருவின் புத்தக வெளியீட்டு விழா மீண்டும் உற்சாகத்தையும் உந்துதலையும் ஏற்படுத்தியது உண்மை.