ரயில்

பேருந்தில் இல்லாதது என்று trainல் என்ன இருக்கிறது..? தடக் தடக் சப்தம் இருக்கிறது; முகத்தோடு முகம் பார்த்து அமரும் படி இருக்கைகள் இருக்கிறது... பேச்சுத் துணைக்கு ஆளில்லாத போதும் அருகில் பேசிக்கொண்டிருக்கும் குரல்களைக் கேட்க முடிகிறது; நமது அதிர்ஷ்டம், ஜன்னல் இருக்கையாக அமைந்து விட்டால் இலவசமாக ஒரு சொர்க்கமே காத்திருக்கிறது...

வேறென்ன வேண்டும்..?

.......... .......... .............

இதோ இந்த ஜன்னல் வழியே விரியும் ஊரும், தெருவும், வீடும், மக்களும், காடும், ஆறும், பாலமும், காடும் அரும்பாடு பட்டு வரைந்த ஓவியம் போன்ற அழகை எங்கிருந்து பெருகின்றன..?

நீங்கள் முழுநேர கவிஞராக இருக்க வேண்டியதில்லை.. ஆனால், ஜன்னலோர இருக்கையை பெற்றிடும் பிரயத்தனத்திலேயே ஒரு கவிஞர் தென்றலைப் போல இதமாக பிறந்துவிடுகிறார்.

இடம் கிடைச்சாச்சு, ஜன்னலை வெரித்து பார்த்த படி / ஏதோவொரு புத்தகத்தை புரட்டிய படி / வாக்மேனில் பாடல் கேட்ட படி / வாய் பிளந்து உறங்கியபடி யென பயணித்து வருகையில் பயணம் வளர வளர அசதியாய் உணறும் உடல் தனது கால்களிரெண்டையும் எதிர் சீட்டின் மீது ஓய்வாக வைக்க முயற்சிக்கும்; எதிர் இருக்கைக்காரர் சற்று இணக்கமான ஆளாய் இருக்கும் பட்சத்தில் பரஸ்பரம் ஒருவருக்கொருவர் சற்று அனுசரித்து ஹாயாக காலை நீட்டிக்கொண்டும் பயணத்தை தொடரலாம்;

அதுவும் சளிப்புற காலாற சற்று நடந்து கதவருகே சென்றால்... போதும்.... இதை தனியாய் வேறு விளக்க வேண்டிய அவசியமில்லை..

நகரும் வண்டியில் நாம் நின்று கொண்டிருக்க காற்றோடு நம்மையே நோக்கி வருவதைப் போல வரும் வளர்ந்த மரங்கள் பின் நம்மையும் கடந்து - பின்னால் வரும் மற்ற மரங்களுக்கும் வாய்ப்பளிப்பதைப் போல - விட்டு விலகி தூரம் தூரம் போயக்கொண்டிருக்கும் அழகை... தனியாய் விளக்க வேண்டுமென்பதில்லை..


வண்டியின் தாளகதிக்கு உடன்பட்டு உடல் அனிச்சையாய் ஆடிக்கொண்டிருக்க... கண்ணில் படும் காடு கரையெல்லாம் நகர்வதை / நகர்வதாக தோன்றும் விஞ்ஞான குழப்பத்தை அனுபவித்துக் கொண்டே பயணம் பல பரிமாணாமங்களைக் கடந்து விரிவதையும் தனியாக விளக்க வேண்டியதில்லை..

.......... .......... .............

பெரும்பாலும் முக்கிய ரயில் நிலையங்களை நெருங்குவதற்கு முன்பாக ஒரு மேம்பாலம் நிச்சயமாக அமைந்திருக்கும்.. முன்பு எப்போதாவது அதே சாலையில் நடந்திருந்தாலும் வேறு வாகனத்தில் சென்றிருந்தாலும் அப்போதெல்லாம் விரைந்து செல்ல வேண்டிய பதற்றமும், பாதுகாப்பு உணர்வும் நம்மிடம் மறைத்து வைத்திருந்த சாலையின் மொத்த அழகையும் இப்போது நிதானமாக அப்பாலத்தைக் கடக்கும் புகைவண்டி நமக்கு காட்டி விடும்.

சாலையை; பேருந்துகளை; இருசக்கர வாகனங்களை; பாதசாரிகளை அவற்றின் முன்னும் பின்னுமான இயக்கத்தை தேர்ந்த ஒளிப்பதிவாளனின் கேமிராவைப் போல தெளிவான காட்சியாக புகைவண்டியிலிருந்து கழுத்தை திருப்பி திருப்பிப் பார்க்கும் அனுபவம் ஒவ்வொரு முறையும் புத்தம் புதியதாய் சுவாரஸ்யமாக இருக்கும்...


அவ்வாறே, உயர உயர மரங்களால் நிழல் சூழ்ந்த ரெயில்வே அடுக்கு மாடி குடியிருப்புகளை, (அங்கே நிலவி வரும் பல் சமய கூட்டுக் கலாச்சாரத்தை நல்ல Anthropologist யாரவது ஒரு Research கூட செய்யலாம் ) புகைவண்டியின் ஜன்னலிலிருந்து பார்க்கையில் தெரியும் அழகே தனியானது....

பின்னால் ஒரு ரெயில்வே குடியிருப்பும், முன்னால் தண்டவாளத்தில் ஆளைத் தள்ளும் காற்றுடன் கம்பீரமாக பறந்து கொண்டிருக்கும் ரயிலுக்கும் இடையில் கையில் குழந்தையுடன், அது ரயிலை கைதட்டி குதூகளத்துடன் ரசிக்கும் அழகை எப்போதாவது அனுபத்துள்ளீர்களா..? அந்த அழகிற்காகவே extra ரெண்டு குழந்தைகளைக் கூட பெற்றுக் கொள்ளலாம்...!!

.......... .......... .............

மும்பை, புனேக்கு என்னைப் போல அபயம் வேண்டி ஓடிப்போகும் திருநங்கை(அலி)களுக்கு பிழைப்பதற்கு மூன்று வழிகளே உண்டு...

* விபச்சாரம் ( Technical Term தந்தா )
* கடை வீதிகளில் பிச்சை எடுத்தல் ( Technical Term கடை கேட்டல் )
* ரயிலில் பிச்சை எடுத்தல் (Technical Term Train கேட்டல்)

ஆரம்பத்தில் கடைக் கேட்டாலும், ரயிலின் மீது எனக்கிருந்த பாசம் (விட்ட கொறை தொட்ட கொறை ) காரணமாக போராடி ரயில் கடை கேட்கும் அரிய வாய்ப்பை ( மெய்யாகவே அரிய வாய்ப்பு தான் - ரயில் கடைக் கேட்பதில் தனித்திறமையும் தேவை)பெற்றேன்.

குறிப்பாக இரண்டு நாள் தான் என்றாலும் trainல் வியாபாரம் செய்த நாட்களில் ஏதோ அரசே என்னை Trialway Employeeயாக நியமித்ததைப் போல இன்னதென்று கூறமுடிந்திட முடியாத பெருமித உணர்வு எனக்குள் இருந்தது...

நிற்க...

இந்த பிறவி முழுதும் நான் நினைத்து நினைத்து ரசிக்கக் கூடிய விசயமாக இருக்கக் கூடியது நானும், பிரியாவும் Trainல் கடை கேட்ட நாட்களாகும்... குறிப்பாக, நாங்களிருவரும் அடித்த லூட்டிகள் என்றென்றைக்கும் நினைத்துப் பார்க்கக் கூடிய ரசமான நினைவுகளாகும்...

ஆம், வெகு இயல்பான, cool ஆன இரண்டு கல்லூரி பெண்கள் ஒரு சபா நாடகத்திற்கு ஒத்திகை பார்க்கும் தோரணையில் தான் நாங்களிருவரும் ஒருவரையொருவர் சீண்டிக் கொண்டும், கிண்டலடித்துக் கொண்டும் just like that Trainல் கடை கேப்போம்..

எங்களது மொத்த வாழ்க்கைக்குமான அவலத்தை நொந்து கொள்ளாமல் அதை ஏற்றுக் கொண்டும், அதற்கே எங்களை ஒப்புக்கொடுத்தும், ஆனால் அது குறித்த எந்த புகாரும் இன்றி எல்லாம் ( வெட்கம், மானம், சூடு, சொரணை இத்தியாதி இத்தியாதிகளை ) மறந்து, குதூகலாமாக புனே - லோனாவாலா தடத்தில் புழங்கும் முக்கியமான வண்டிகளில் ரயில்(பிச்சை!!)ராணிகளாக!? வளைய வந்தோம்..

நான், ப்ரியா, ப்ரதிக்ஷா, டைட்டானிக் ஆகிய நால்வர் கூட்டணியில் நானும் ப்ரியாவுமே பிரதானம்; கடைகேட்கும் போது கிடைக்கும் ஓய்வு நேரங்களில் நானும் ப்ரியாவும் ஒருத்தரை ஒருத்தர் போலியாக விமர்சிப்பதும்; கிண்டலடிப்பதும்; பொய் கோவம் கொள்வதுமாக எவ்வளவு இனிமையான நாட்கள் அவை... எங்கள் கலாட்டாவிற்கு முன் கல்லூரி பெண்களின் கலாட்டாக்கள் கூட ஒன்றுமில்லையென்றுதான் சொல்லத் தோன்றுகிறது. குறிப்பாக, நானும், ப்ரியாவும் வீட்டிலிருக்கும் கணங்களில் Tape Recorderஐ அலற விட்டு, அறையில் தம்மு தும்மென குதிப்பதும் ஆட்டம் போடுவதுமாக ஒரே கொண்டாட்டம் தான், ஆட்டத்தின் போதான ஒத்திசைவு என்பது எனக்கு ப்ரியாவிடம் மட்டுமே ஏற்படும்... என்னையும் என் நடனத்தையும் அவள் ரசித்துக் கொண்டிருக்க, எனக்கோ அவளாடுவதைப் பார்க்க பார்க்க போறாமையாக இருக்கும்... அதிலும் அவள் தெலுங்கு டப்பிங் பட பாடல்களை பாடுவதாகட்டும், ஆங்கிலப் படங்களில் வரும் தமிழ் வசனங்களையும், உச்சரிப்பையும் கிண்டலடிப்பதாகட்டும் அவளுக்கு நிகர் அவள்தான். (ச்சே!!... ப்ரியா அக்கா, உன்னை எவ்வளவு மோசாமாக miss செய்கிறேன் பார்!!...) உண்மையை சொல்வதானால், இந்த வேலை, இந்த ஹாஸ்டல், இந்த பாதுகாப்பு இவை எதையும் விட ப்ரியா அக்காவின் பேச்சும், நட்பும், அருகாமையும் உயர்ந்ததென்றே எப்போதும் சொல்லுவேன்..

ப்ரதிக்ஷாவிற்கு பொதுவாக ஜாலியாக அரட்டை அடித்தல்; பாய்ஸை சைட் அடித்தல்; வகை வகையாக சாப்பிடுதல் போன்ற fun சமாச்சாரங்களில் அவ்வளவு ஆர்வம் கிடையாது. கிழவியைப் போல always பணம் பணமென ஆளாய் பறப்பாள், எது எப்படிப் போனாலும் அன்றைக்கான அதிக பட்ச வருவாய் வந்துவிடவேண்டுமென்பதிலேயே குறியாக இருப்பாள்... அவளைப் பொருத்த மட்டும் அதுதான் முக்கியம்.. but, நாங்கதான் கடைக் கேப்பதிலும் கில்லாடிகளாச்சே!!! கடைக் கேட்பதில் எங்கள் ஸ்டைலே என்பதே வேறு அன்பாக, கெஞ்சலாக கொஞ்சம் உரிமையோடு நாங்கள் கடை கேட்கும் விதமே எங்கள் success, இதில் என்னை விட ப்ரியா best.. எனவே, நாங்களிருவரும் அவள் புலம்பல் எதையும் சட்டை செய்வதில்லை... டைட்டானிக் எங்கள் சமூகத்திற்கு சற்றே புதியவள் என்பதால் அவள் எங்கள் கலாட்டாவில் அதிகமாக கலந்து கொள்வதில்லை...

எங்களிருவருக்கு தனியாக லோக்கல்-ரசிகர் வட்டமே( இதில், ரோஜ்வாலாக்கள், சில போலிஸ்கள், சில ரயில்வே ஆபிசர்கள், ஸ்டேசன்-ஆட்டோவாலாக்கள், கேண்டின் ஆட்கள் என சகலரும் அடக்கம்) உண்டு..


கடை கேட்பதில் நல்ல வருமானம் கிடைத்த நாட்களில் Evening லோனாவாலா ஸ்டேசன் இரண்டாவது பின் கேட்டில் 25+ வாலிபனின் தள்ளு வண்டியில் கிடைக்கும் Burgger (just 5/- தான், மற்ற costlyயான hotelகளில் கிடைப்பதை விட அருமையாக இருக்கும்-நிறைய காலேஜ் ஃகேர்ள்ஸ் கூட ரெகுலர் கஸ்டமர்ஸ்)ஐ அதை ஒட்டியுள்ள பிஸியான ஆனால் ஆழகான சாலையில் நின்று கொண்டு சாப்பிடுவதையும், நைட் வண்டி அடிக்கும் நாட்களில், லோனாவாலா பஜாரில் உள்ள சைனீஸ் ரெஸ்டாரெண்ட் ஒன்றில் chicken noodles சாப்பிடுவதை நினைத்துப் பார்க்கையில், கவலைகள் எதுமில்லாமல் மனது லேசாக இருக்கும் போது கதவருகே நின்று இதமாக அடிக்கும் தூரலை வேடிக்கை பார்ப்பதைப் பொல் உள்ளது...


நான் புனேக்கு சென்ற புதிதில் ப்ரியா டோலில் (கூட்டணி-எங்கள் நான்கு பேரில் ப்ரியாதான் மூத்தவள் (24) என்பதால் அவள் தான் எங்களுக்கு leader) சேர்வதற்கு முன் சில மூத்த அரவாணிகளுடன் தான் Train கேட்க சென்றேன்.. அவர்களுடன் செத்த சவமே போல, தேமேன்னு போவதும், வருவதும் பிச்சை எடுப்பதுமாக., ஒரே போராக இருக்கும், ஏனேனில், அங்கே மூத்த அரவாணியர் முன் இளைய அரவாணிகள் அடக்க(!! ) ஒடுக்க(!?)மாகத்தான் இருக்க வேண்டும்.. என்னைப் போல சுகவாசிகளுக்கு இதெப்படி ஒத்து வரும்.. எனவே, தொழில் நேர்த்தி கற்று தேர்ந்த பின் நானே தனியாக Train கேட்க கிளம்பி விட்டேன்.. தனியாக செல்வது, வெறுமையாகவும், பாதுகாப்பற்றதாகவும் இருப்பினும் சுதந்திரமகவே உணர்ந்தேன்...


.......... .......... .............

அபு..

அபு மும்பை - சோலாப்பூர் தடத்தில் செல்லும் வண்டியின் கேண்டின் மேனேஜர், 35 வயது நிரம்பிய, திருமணமான, பழகுவதற்கு இனிமையான எனது முக்கியமான நண்பர்.., இலகுவாக, சாந்தமாக கடைக் கேட்கிற எனது அணுகு முறையால் யார்க்கும் என்னை எளிதில் பிடித்து விடும் (இது, பின்னாட்களில் அபுவே என்னிடம் சொன்னது).. ஆனால், அபு அவ்வளவு சீக்கிரம் எனக்கு நண்பராகிவிடவும் வில்லை... எதார்த்தமாக ஒருமுறை பேசிக்கொண்டிருக்கும் போது எனது கல்வியைப் பற்றி தெரியவந்த பின் அபுவிற்கு என் மீது அனுதாபமும், அபிமானமும் கூடியது.., அன்றிலிருந்தே இருவரும் நல்ல நண்பர்களானோம், இந்த வண்டியில் கர்ஜத்-புனே(1.30 மணி நேரம் வரை கடை கேட்பதால், எனக்கு நிறைய ஒய்வு நேரம் கிடைக்கும்...அந்த ஓய்வில் கிடைத்த நட்பு தான் அபு., அவரது அறிமுகத்தாலேயே regularஆக அந்த வண்டியில் வரும் சில பிஸினஸ் மேன்களின் அறிமுகம் கிடைத்தது., அவர்களிடமெல்லாம் நான் M.A., படித்து விட்டு பிச்சை எடுக்கும் அவலத்தை மாய்ந்து மாய்ந்து கூறிவருவார். அப்படித்தான் எனக்கு ஒரு அலுவலகத்தில் வேலை கிடைக்கும் வாய்ப்பும் வந்தது.. இது குறித்து முன்பே நம்புங்கள்.. நான் வசிப்பது தமிழ்நாட்டில் என்ற பதிவில் கூட கூறியுள்ளேன்..


குமார்

பத்து வயதில் வீட்டை விட்டு ஓடி வந்து, மும்பையில் படாத பாடு பட்டு,பார்க்காத வேலை பல செய்து, 16 வயதிலேயா திருமணமும் முடித்து இன்று இரண்டு குழந்தைகளுடன் settle ஆகி விட்ட 27 வயது குமார்.. வாழ்க்கையில் பல அனுபவங்களைக் கடந்தவர். தற்போது, வண்டியில் மொபைல் கவர், லேஸ், கீ-செயின் போன்ற பொருட்களை வியாபாரம் செய்து வருகிறவர்.. மிக மிக கண்ணியமான எனது மற்றுமொரு நண்பர், முன்பே சொன்னது போல நான் Trainல் வியாபாரம் செய்வதற்கு என்னை ஊக்குவித்தவர்... மால் முழுதும் மொத்தமாக எங்கே வாங்க வேண்டும், எந்த சீசனுக்கு என்ன மால் வாங்க வேண்டும், எந்த மால் எந்த கடையில் cheap and best ஆக கிடைக்கும் என கிட்டதட்ட இரண்டு நாட்கள் என்னோடும், ப்ரதிக்ஷாவோடும் Bag, Key-chain Stand முதற்கொண்டு தேவையான மால் என A to Z அனைத்தையும் கூட இருந்து வாங்கிக் கொடுத்தவர்.. தான் அறிந்த தொழில் நுணுக்கங்கள் அனைத்தையும் எங்களுக்கு கற்றுக் கொடுத்தவர்.. இந்த புதிய பிஸினஸ் மூலம் எங்கள் Life Styleலே மாறிவிடுமென எங்களை விட முழுதாக நம்பியவர்... முதல் நாள் வியாபாரமே ஆகாததைக் கூறி அழுதபோது கூட ஆறுதலும், தைரியமும் தந்து தன்னம்பிக்கையை வளர்த்தவர். அப்போது அது பயன்படாத போதும் பின்னாட்களில், நான் தன்னம்பிக்கையோடு போராடுவதற்கு உதவியாய் இருந்தது..


தீதீ

மதியம் 3 மணிக்கு வரும் பெங்களூர் - மும்பை வண்டியில் கடை கேட்கையில் வரும் தீதீ(அக்கா)யும் அவளின் 3 வயது மகளும் மத்தியான எனது வண்டியின் தோழர்கள் தீதீக்கு இரண்டு கால்களும் இயங்காது.. தனது 3 வயது சிறுமியை துணையாகக் கொண்டு வண்டியில் குழந்தைகளுக்கென சிறு சிறு பிளாஸ்டிக் விளையாட்டு பொருட்களை விற்பனை செய்பவர்.. புனே ஸ்டேசனிலிருந்து வண்டி கிளம்புவதற்கு முன் உள்ள 10நிமிடம் தான் எங்களின் நட்பு நேரம்.. அந்த நேரத்தில், கதவிற்கும் முகம் அலம்பிக் கொள்ளூம் wash basinக்கும் இடையில் பரிதாபமாக அமர்ந்து கொண்டு தீதீ தன் மகளைக் கொஞ்சுவதும், திட்டுவதும் பார்ப்பதற்கு நெகிழ்ச்சியான தருணம்... தீதீயின் மகள் ஆரம்பத்தில் என்னிடம் சேரவிட்டாலும் சீக்கிரமே என்னுடன் ஒட்டி விட்டாள். ஒரு முறை அவளது Birthdayக்கு கூட எனக்கு சாக்லேட் தந்தாள்.. சொந்தபந்தம் எதுவற்ற ஏதோவொரு ஊரில் அனாதை போல வாழும் பிச்சைக்காரி ஒருத்திக்கு ஒரு குழந்தையின் வெள்ளந்தியான birthday சாக்லேட் எத்தகைய Emotinal Taste என்பதை உங்களால் யூகிக்க முடிகிறதா..? நான் கூட அவளுக்கு ஒரு புது கவுன் வாங்கி தரவேண்டுமென விரும்பினேன்... ஆனால், வாங்கித் தராமலேயே என் புனே வாழ்க்கையை முடித்து விட்டேன்...இன்றும் எனக்கு அது ஒரு குறையாகவே உள்ளது... இனி நான் பூனே போனாலும் அவளைப் பார்க்க முடியாது. ஏனெனில், தீதீ ஏற்கனவே என்னிடம் அவளை அடுத்த கல்வியாண்டில் பள்ளியில் சேர்த்து விட இருப்பதாக சொல்லிக் கொண்டிருந்தாள்... அவள் பள்ளியில் சேர்ந்து விட்டாள் இரு காலும் இல்லாத தனக்கு ஓடும் வண்டியில் வியாபாரம் செய்வதில் மிகவும் கஷ்டமாக இருக்கும் என்று புலம்புவாள்.. ஒருவேளை விடுமுறை நாடகளில் உடன் வரலாம்..


சில சமயம் எனக்கு தோன்றுவதுண்டு, காலகளற்ற இந்த தீதீ தனது கணவனுக்கே கூட பாரமாய் இருக்க விரும்பாமல், தனது ஊனத்தின் மீது எந்தவொரு சுய பச்சாதாபமும் கொண்டிராமல், வாழ்க்கையை அதன் போக்கிற்கு போகவிட்டு, தனக்கான ரொட்டிக்கு எந்த சிரமமும் பாராமல் ஓடும் Trainஐ விட சுறுசுறுப்பாக உழைக்கும் அவள் உழைப்பின் முன் நல்ல தேக ஆரோக்கியம் உள்ள எனக்கு எந்த பிரச்சனையும் பெரிய பிரச்சனையல்ல.. தனிமையைத் தவிர.....

.......... .......... .............


நேரமின்மையால் இத்துடன் முடிக்கிறேன்... மேலும் சிலவற்றை விரைவில் அடுத்து ஒரு பதிவில் இடுகிறேன்... எழுத்துப் பிழை எதும் இருப்பின் அதே நேரமின்மை என்ற காரணத்தைக் கூறி அனுசரித்துக் கொள்ள வேண்டுகிறேன்...